Aan de rand van Barcelona, in Sant Just Desvern, staat Walden 7, een van de woongebouwen die een symbool is van modulaire architectuur in Catalonië en op nationaal niveau.
Bedacht en gebouwd in 1975 door Ricardo Bofill’s Taller de Arquitectura, is dit complex veel meer dan een wooncomplex: het is het resultaat van een utopische en experimentele visie die het gemeenschapsleven en manieren om de stedelijke ruimte te bewonen opnieuw wilde uitvinden.
Iedere fervente lezer heeft misschien al gemerkt dat de naam een directe verwijzing is naar de roman “Walden Two” van B.F. Skinner, waarin een ideale samenleving wordt beschreven die gebaseerd is op samenwerking en sociale innovatie.
Hoeveel is een appartement in Walden 7 in Sant Just Desvern waard?
Vandaag de dag is wonen in een ruimte die in zijn tijd symbool stond voor de avant-garde geen utopie meer. In feite heeft een advertentie op het onroerend goed portal Idealista onlangs een prijs op dit idee gezet: 240.000 euro.
Dat is wat een appartement van 60m2 met 2 slaapkamers vandaag de dag waard zou zijn in dit complex waar Anna Bofill, architect, zus van Ricardo en mede-auteur van het project, al meer dan 30 jaar woont.
De gemeenschappelijke ruimte heeft een zwembad dat gedeeld moet worden tussen de verschillende blokken, zoals aangegeven in de advertentie op internet.
De ruimte is ontworpen als een kleine stad, waar buren binnen het gebouw kunnen leven. Het heeft vergaderzalen, speelzalen, bars en zelfs commerciële ruimtes op de begane grond.
Over Walden 7
De Walden bestaat uit twee symmetrische assen die gebouwd zijn door één tot vier modules samen te voegen, op één of twee verdiepingen. Het complex is 50 meter hoog en biedt onderdak aan meer dan 1000 bewoners in zo’n 446 woningen. Op het dak bieden twee gemeenschappelijke zwembaden een panoramisch uitzicht over Barcelona en de Baix Llobregat.
Met een overheersende kleitint in de hele structuur, die wordt gecombineerd met blauwe tinten in het interieur, is het een gebouw dat de sensatie van dorheid, van woestijn overbrengt. De geometrische vormen, rechte lijnen en afwezigheid van versieringen doen denken aan andere werken van Bofill, zoals de Rode Muur in Calpe.
Ondanks het avant-gardistische en inspirerende karakter heeft het modulaire ontwerp in de loop der jaren technische uitdagingen gekend, zoals waterdichtheidsproblemen en loslatende keramische bekleding, waardoor verschillende renovaties nodig waren.
In feite doet het denken aan andere soortgelijke constructies van Bofill, zoals de Muralla Roja in Calpe, waarin rechte lijnen de overhand hebben op cirkelvormige, maar met een duidelijk chromatisch contrast in het gebouw zelf en in de omgeving.
Stel je voor dat je in een ruimte woont die architecten, studenten en toeristen van over de hele wereld bezoeken om een huisvestingsmodel te ontdekken dat, een halve eeuw later, nog steeds vragen oproept over hoe we willen leven en samenleven in de steden van de toekomst. En wat meer is, het is een aanwinst van lokaal cultureel belang.