Huurprijzen in Barcelona zijn opnieuw de hoofdrolspelers in een kroniek die op een gegeven moment zal worden bestudeerd als een spiraal van onzin. Nu bevestigt een recent rapport wat we al wisten: dat de huurprijzen zo hoog oplopen dat de stad al in strijd is met de aanbevelingen van de VN met betrekking tot huurprijzen.
Dit blijkt uit een onderzoek van het Institut de Recerca Urbana de Barcelona (IDRA), waaruit blijkt dat bijna twee derde van de huurders in Barcelona meer dan 30% van hun maandinkomen aan huur uitgeeft, waarmee ze de grens overschrijden die de VN aanbeveelt om de financiële stabiliteit van huishoudens te garanderen.
Dit fenomeen, bekend als “economische overstretch”, wordt verergerd in wijken met een hoge vraag en onder kwetsbare groepen, waardoor cijfers overblijven die een triest beeld geven van de huisvestingssituatie in de stad.
Twee derde van de huurders in Barcelona zit boven de grens.
Het IDRA-rapport onthult dat 64,8% van de huurders in Barcelona meer dan 30% van hun inkomen besteden aan huur, een percentage dat stijgt tot 69,7% in Madrid.
Bovendien besteedt 40% van de huurdershuishoudens in Spanje meer dan 40% van hun maandelijkse inkomen aan huisvesting en aanverwante kosten, een nog alarmerender cijfer in de grote steden, waar het meer dan 50% bedraagt.
Wat zijn de duurste buurten?
Deze “economische overbesteding” varieert van wijk tot wijk. Terwijl Nou Barris (gemiddeld 767,11 euro), Horta-Guinardó (890,63 euro) en Sant Andreu (895,22 euro) het goedkoopst zijn, stijgen de prijzen in L’Eixample (1.264,34 euro), Les Corts (1.381,64 euro) en Sarrià-Sant Gervasi (1.639,52 euro). De laatste, de duurste wijk, is bijna het dubbele van de gemiddelde huurprijs in Nou Barris.
Een stad zonder thuis
Het probleem is niet alleen de prijs die je betaalt voor je huis, maar ook wanneer die prijs je dwingt je huis te verlaten. Volgens het rapport is meer dan 60% van de huurders in Barcelona de afgelopen vijf jaar verhuisd, vaak gedwongen door prijsstijgingen of de onmogelijkheid om contracten te verlengen.
Dit fenomeen treft vooral jongeren en gezinnen met kinderen, wat de toenemende onzekerheid op het gebied van huisvesting duidelijk maakt.
De studie wijst er ook op dat veel huurbeleid in de afgelopen jaren de belangen van verhuurders heeft laten prevaleren boven die van huurders, door hen meer flexibiliteit te geven, wat heeft geleid tot grotere instabiliteit voor huurders. De aanzienlijke vlucht van verhuurders naar tijdelijke verhuur is hier een goed voorbeeld van.
Volgens de VN is betaalbare huisvesting niet meer dan 30% van het inkomen, maar in Barcelona betaalt twee derde van de huurders al meer dan dat.