Zoals ik al zei, maken we weinig uitstapjes naar het bovenste gedeelte. Dat doen we omdat we andere gebieden frequenteren, en daarom verrassen we onszelf door een plek aan te bevelen die puur uptown is en toch de volgens ons beste omelet maakt die we in 2025 hebben geproefd.
Varela is een restaurant in Plaça Molina, een wijk waar de mode minder trendy is, wat misschien de reden is dat de gerechten in macaroni- en mandonguillesstijl geloofwaardiger zijn.
Misschien is dat de reden waarom ze trots zijn op andere eenvoudige fusiongerechten die heel 2010 lijken, zoals die garnalentaco’s die niet bij de plek passen maar wel heel lekker zijn. Misschien zijn het de plaatselijke bewoners die hier bestellen, niet de toeristen, en daarom duurt de mode zo lang als hun boodschappen dicteren. Wat een voorrecht voor beide partijen.
De omelet van tortillaschuim
Misschien zijn daarom ook de klassieke gerechten verfijnd, want wie hier komt brengt ze al goed beproefd van huis mee. Vandaar de macaroni met Iberische verenbolognese, veel beter dan anderen die nu op de bandwagon zijn gesprongen. Echt heel lekker, knapperig goudbruin, bolognese (met room?) met een zoete en krachtige smaak… een genot.
En dan is er nog de omelet. In een wereld waar omeletten helemaal in zijn, spelen ze hier de omgekeerde kaart van macaroni: verras de buren met iets nieuws. In dit geval een licht gestremde aardappelomelet gevuld met aardappelschuim. Het resultaat is een wiebelige, nauwelijks gesealde UFO die bij het openen de luchtigheid van het schuim onthult, omringd door de romigheid van een nauwelijks gestremde omelet. Echt een wonder.
Het kan worden vergezeld door cocabrood met tomaat (cocabrood met structuur, geen glasbrood dat klef en kauwend aankomt) en andere gerechten die hun eigen weg gaan, zoals de “sense feina” (kippenvleugels zonder botten) met kimchisaus of het platbrood met inktvis en een pittig tintje, allebei een beetje dissonant op het menu vergeleken met de omelet of macaroni, zoals die taco’s aan het begin, maar allebei ronduit heerlijk, wat aantoont dat een goed buurtrestaurant de plek is waar de creatieve grillen van een chef-kok en de grillige eisen van zijn klanten elkaar in evenwicht ontmoeten.